Liczba rozpoznań raka prostaty rośnie szczególnie w krajach wysoko rozwiniętych, głównie w wyniku rozpowszechniania się oznaczania stężenia PSA (swoisty antygen sterczowy) u osób bez objawów. Kluczową rolę we wczesnym wykryciu raka prostaty odgrywa profilaktyka, znajomość potencjalnych objawów tej choroby oraz szybko przeprowadzona diagnostyka. Specjalistą, który najczęściej zajmuje się diagnostyką i leczeniem raka prostaty jest urolog. W przypadku choroby w zaawansowanym stadium (z przerzutami) terapią raka gruczołu krokowego zajmuje się onkolog i radioterapeuta.

Rokowanie raka prostaty

Przebieg choroby oraz rokowanie w przypadku raka gruczołu krokowego są uzależnione od czynników rokowniczych i predykcyjnych, które obejmują:

• stopień klinicznego zaawansowania choroby
• stężenie i dynamikę wzrostu PSA
• wiek chorego (młodsi chorzy rokują gorzej)
• wskaźnik Gleasona (im wyższy wskaźnik w 10-stopniowej skali tym gorsze rokowanie)

Skala Gleasona (ocena od 2 do 10) służy do oceny stopnia złośliwości nowotworu. U pacjentów z niskim wskaźnikiem Gleasona (2-4) rokowanie jest dobre, wskaźnik 5 lub 6 uznaje się za pośredni, natomiast wskaźnik o wartości 7 lub więcej jest niekorzystnym czynnikiem rokowniczym.

Objawy raka prostaty

Nowotwór gruczołu krokowego jest często rozpoznawany przypadkowo, w stadium bezobjawowym, a diagnostyka podejmowana po stwierdzeniu podwyższonej wartości PSA podczas rutynowych badań kontrolnych. Nieleczony rak prostaty może powodować objawy, do których zaliczamy:

• częste oddawanie moczu
• trudności przy oddawaniu moczu
• ból podczas oddawania moczu
• zwiększone parcie na mocz
• nykturia, czyli częste oddawanie moczu w nocy
• trudności przy inicjacji mikcji (oddawania moczu)
• wydłużony czas oddawania moczu
• ból w okolicy miednicy mniejszej
• zaburzenia erekcji
• bóle kości (w przypadku choroby z przerzutami)
• złamania patologiczne (w przypadku z przerzutami)
• bóle kości (w przypadku choroby z przerzutami)